wprawki

O tym, że podróże kształcą mówią wszyscy. Ale chyba nie wszyscy na te nauki zwracają uwagę. Ja nie miałam wyboru. Siedząc w zamkniętym przedziale nie sposób tego uniknąć więc pobierałam je i już. Owszem, próbowałam zanurzyć się w lekturze, ale się nie dało. Widok za oknem nie aż tak wciągający, zresztą pociąg mknął wieczorem, a świat wtedy senny i zawoalowany granatem. Sen nie napływał, więc poddałam się chwili. Byłam, zostałam świadkiem mimo woli. Świadkiem scenki z małżeńskiego życia…

Koleżanki pytlowały nie zwracając najmniejszej uwagi na mimowolnych świadków.

Czerwonoruda, piękna, świeżomłoda kobieta rozbrzmiewała charakterystyczną afro amerykańską chrypką w głosie. Drapał mnie ten dźwięk. Pomyślałam sobie, że wolałabym słuchać jak śpiewa. Z taką chrypką brzmiałaby lepiej w melodii. Niewielu białoskórych ma taki afro głos. Jej skóra jednak była koloru porcelanowej bieli, skropionej nieregularnie brązowymi plamkami. Nie wiem, dlaczego skojarzyła mi się z przepiórczym jajkiem, a może kawą rozpryśniętą na filiżankę. Czerwonoruda piękność Pobierałam i już perorowała:

– Kuźwa, na litość boską, czy ja muszę to znosić?! Słuchaj. Siedzę na kanapie i w głębi jestestwa przywołuję OM, najświętszą sylabę hinduizmu. Wiem, wiem kuźwa i litość boska nie idą w parze. Ale u mnie idą! Mam w sobie to niższe i się wcale tego nie zapieram. Owszem wyższe bierze górę i całe szczęście, bo inaczej już dawno zacisnęłabym swoje delikatne, wypielęgnowane dłonie na szyi chłopa. Mego niestety osobistego chłopa. Gdyby przyznawali nobla albo też, jaką inną nagrodę, za świętocierpliwość dostałabym ją w przedbiegach. To uczucie, które we mnie narasta jest bardzo dziwne, a w zasadzie bardzo dziwne. Moja wściekłość w końcowym etapie w momencie kulminacji osiąga stan, który moje ciało i umysł odczytują, jako ciszę. Cholernie niebezpieczną ciszę. Jestem tak wkruwiona, że aż spokojna. I to właśnie jest najgorsze. Rozumiem, co oznacza „cisza przed burzą”, boleśnie pozorna cisza, zapowiedź groźnych lub nieprzyjemnych wydarzeń. Podenerwowanie, niecierpliwość, napięcie wzburzenie, wrzenie…. i nagle ta cisza. Muszę chyba wydać z siebie jakiś odgłos, bo odwraca się chłopisko, zerka w moją stronę i pyta: co tam?

Kur*a czy on musi mi to robić?! Jajco, ciśnie się na moje zaciśnięte usta, które jednak odpowiadają: Nic, a co? Mateńko przenajświętsza czy mnie do końca pogięło? Czy ja wypowiedziałam to zasrane, a co?

– Nic myślałem, że coś… On myślał, rozumiesz? Myślał!

– Nie, nic! Pada z szybkością cekaemu. Panie na niebiesiach niech tylko nie ciągnie, niech nie drąży. Ja nie chcę iść do pierdla. Ja chcę jeszcze pożyć. On po dziesięciu latach małżonkowania, pyta się mnie gdzie jest jego półka z koszulami. Czy możesz mi powiedzieć, dlaczego za niego wyszłam i kto mnie do tego zmusił?

Czarnokrucza, świeżomłoda, bladolica koleżanka z drwącotrwającym zastygłym grymasem wyrażającym jakże wyniosłe… ”a nie mówiłam”, już układa jasnoróżowe usta do odpowiedzi, kiedy słyszy: – tylko mi nie mów: – a nie mówiłam, bo tego nie zniosę!

– No tak, prawda w oczy kole! Wstała i wyszła z przedziału. To jego siostra słyszę. No chłopa mojego. Kocha mnie od dawna. Ona, nie chłop. I dlatego jest wściekła. A ja, wie pani…

Nie, nie wiem i nie chcę wiedzieć. Nie chcę również rozmawiać ani o chłopie ani o niechłopie.