niedziela, 21 września 2014

Walkirie życia.

zdjęcie do prezentacji/ tu/

Jeśli wiarę by przyodziać
tylko w błękit nieba
nadzieję zaś
w zieleń sekwoi
jeśli miłość
w karmin ust jedynie

wiara nadzieja miłość
trzy cnoty

walkirie życia. 


-Ewa Maćkowiak- 


 

środa, 17 września 2014

Biblioteka.

przy ul. 15-go Grudnia 36
Ul. Św. Anny 36. Budynek Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Juliana Tuwima.
 Dziś.
Zmieniła się nie tylko biblioteka, nazwy ulic również. Nie zmieniła się jednak moja do niej lubość.
Kto wie może ktoś znajdzie moje książki na półkach błądząc jak ja kiedyś w labiryncie...
 
Napiszcie mi, proszę, najwyżej na jedną stronę pliku Word wspomnienie Waszych bibliotek. 
Dlaczego są dla Was ważne. ... no to napisałam :)
Książki
wędrówki duszy
podróże po światach
słowem, słowem, słowem
w puste serce tkliwość wplatam.
/EMc./

Czytanie książek towarzyszy mi odkąd tylko poznałam sztukę czytania.
Skoro uwielbiam czytać książki, a na bezludną wyspę zabrałabym... książki.
To był pamiętny dzień. Z zapartym tchem z wypiekami na twarzy przekroczyłam próg miejsca, o którym tyle słyszałam. Na sam dźwięk tego słowa zawsze ogarniało mnie dziwne wewnętrzne uczucie i ja, choć mała i z małym początkującym światem wiedziałam, czułam całą sobą, że jest to dobre uczucie. Jakże się nie myliłam. Biblioteka, to dobre słowo, może nawet najlepsze. Zatem tego pamiętnego dnia uchyliłam furtkę, a otworzyły się przede mną wrota, wrota do nieznanych krain. Biblioteka miejska w Brzezinach zapadła mi w pamięci chyba wszystkimi zmysłami. Pierwszy był zmysł wzroku, to on widokiem zatrzymał mnie i zostawił z rozdziawioną buzią. To, co do tej pory było zasłyszeniem teraz się objawiło i zachwytem zostało. Potem napłynął, choć zdawać by się mogło, że raczej zakradł drugi zmysł. Zmysł węchu. Podrażnił receptory i przedostał się zapachem ksiąg, a on wypełnił płuca, odurzył, potem krążył, od stóp do głów, aż na koniec wędrówki krwiobiegiem dotarł do serca i uwiódł. Niczym najlepsze pachnidło namaścił, przypieczętował moją do nich miłość, pozostającą we mnie do dziś. Biblioteka. Zapamiętałam ją emocją, która delikatnie obudziła zmysł dotyku, kiedy można było wejść pomiędzy regały, zaginąć niczym w labiryncie i dotknąć tych fascynujących bezkresu sięgających ksiąg. I każdej, której łaknęłam i zapragnęłam dotknąć, otworzyć i przewrócić stronice po stronicy, a wtedy ich dźwięczność silnie pobudzała następny zmysł. Zmysł słuchu. Do dziś kocham ten dźwięk. Szelest przewracanych kart, na podobieństwo trzepotu motylich skrzydeł furkocze w głowie, tego dogłosu nie zastąpi nic. Kochałam zagubić się w tych ciągach korytarzy, labiryntach wypełnionymi po brzegi, tym, co uchwycone i zamknięte w słowach, „świętych księgach”, by później zostać odnalezioną przez przemiłą panią bibliotekarkę i z żalem wielkim z niego wyjść. Tak, myślę, że to jedyny labirynt, z którego nie chce odnaleźć się drogi do wyjścia. Od tego pamiętnego dnia…
Otwierając książkę wiem, że zabierze mnie ona w inne nieznane krainy.
W podróż po światach drugiego człowieka. Wkraczam do nich zaproszona przez autora. Przekraczam niewidzialny portal i wychodzę na spotkanie przygodzie. Idę krok w krok z bohaterami. Napawam się ich radościami. Płaczę, kiedy oni płaczą i osuszam ich łzy, swoje ocieram ukradkiem. Szukam wzruszeń, emocji wkraczając w ten nieprzewidywalny świat...

Biblioteka, to dobre słowo, może nawet najlepsze.
Książki
pielgrzymki po światach
emocji, których dotąd nie znałam…
/EMc/

wtorek, 9 września 2014

Młodość i Starość.













  Młodość ciągle się starości dziwi
że taka stara bolesna niedołężna
nie to co ona
młoda skoczna niezłomna

Młodość ciągle się starości dziwi
naiwnie snując przypuszczenia,
że nie nadejdzie  młodości nie dosięgnie…

Młodość ciągle się starości dziwi
bezgrzesznością naznaczona
uchyla się przed
dłonią zniekształconą artretyzmem

Starość cierpliwie czeka
młodości dając fory
wierząc że do niej przyjdzie
kiedy przekuje swój los.


-Ewa Maćkowiak-


niedziela, 7 września 2014

Konkursy

... lubię to.
Zdarza się, że się zapuszczam w te konkursowe rejony i nie ukrywam, że z przyjemnośacią ale mieszaną (nie wstrząśniętą) z ociupiną lęku. Przyjemność bo pisać lubię, a lęk o to czy robię to dobrze, bo konkursy to przecież ocena i wybory tych lepszych. Ale piszę dla przyjemności pisania, więc jeśli mój tekst jest poza podium daję radę. Jakoś to unoszę w sobie ;)
Katarzyna Enerlich na fejsbusiowym profilu napisała:
Pomyślałam, że dawno nie było tu żadnego konkursu. Więc robię. Napiszcie mi, proszę, najwyżej na jedną stronę pliku word wspomnienie Waszych bibliotek. Dlaczego są dla Was ważne. Najpiękniejsze opowieści opublikuję na blogu (a może ich ślad znajdzie się w mojej powieści?) i nagrodzę swoimi książkami. Czekam na opowieści do mojego powrotu z trasy, czyli do następnej niedzieli, 14 września. Nie piszę, ile tych nagród będzie. Sama bowiem zdecyduję, które opowieści nagrodzę. To konkurs z jury jednoosobowym. Książki wyślę pocztą, z autografem. Piszcie na maila
                              
A oto fragmencik

Książki
wędrówki duszy
podróże po światach
słowem, słowem, słowem
w puste serce tkliwość wplatam.
/EMc./
Czytanie książek towarzyszy mi odkąd tylko poznałam sztukę czytania.
Skoro uwielbiam czytać książki, a na bezludną wyspę zabrałabym... książki.
To był pamiętny dzień. Z zapartym tchem z wypiekami na twarzy przekroczyłam próg miejsca, 
o którym tyle słyszałam. Na sam dźwięk tego słowa zawsze ogarniało mnie dziwne wewnętrzne uczucie
i ja, choć mała i z małym początkującym światem wiedziałam, czułam całą sobą, że jest to dobre uczucie ...


A że jak wspomniałam konkursy lubię, słowo się napisało i trafiło na maila Pani Katarzyny. 
Teraz tylko chwilka na wyniki...bez obgryzania pazurów!

A w międzyczasie konkurs u Magdaleny Kordel zakończony i ... jestem w piątce zwycięskich opowiadań.
Miło jak miło. Nie mogę się doczekać kiedy będę miała książkę w ręku i przeczytam ją od deski do deski. Każde opowiadanie poznam na nowo do tego będę mogła otulić się zapachem i szelestem przewracanych stronic. Mam nadzieję, że na najbliższe święta Bożego Narodzenia pogłaszczę okładkę toniku.
Jestem z siebie dumna.