W Muzeum Miasta Łodzi

Ogromne to dla mnie to wyróżnienie, to wyróżnienie.

Dziwnie brzmi, to już 'biegnę' wyjaśnić. 

W sierpniu brałam udział w warsztatach w Muzeum Miasta Łodzi 
 "Ludzki język łódzki". 

Wysłałam na konkurs trzy wiersze. 
I cieszy mnie to, że zostały zauważone i dostały dyplom.
Tym bardziej, że do konkursu przystąpiło osiemdziesiąt dwie osoby.
Na podium nie stanęłam, cóż, ale jak tu się nie cieszyć z Dyplomu.

Poniżej przedstawiam całą trójkę.  Ale patrząc na długość, 
to chyba jednak rozmieszczę je w oddzielnych postach.

             „Jak Wena pomogła tajemnicę wyjaśnić” .                       

Panie Julianie, Panie Tuwimie.

Niech na mnie Pana Wena spłynie.

Ja jestem tu na ziemi w potrzebie.

A Panu pewnie zbędna jest w niebie.

Ach Pani Wena. Tak. Jest tu i odpoczywa.

Ale przybędzie, bo jest życzliwa.

Już ją wysłałem i bardzo proszę

z Weną wyjaśnić, jedną historię.

Dziękuję Panu niesłychanie.

Wykonam z Weną to zadanie.

O co Pan prosił, tak się też stanie.

Zabieram się, więc za wyjaśnianie…

Szedł Grześ

przez wieś,

jak bajkowa niesie wieść.

Idzie, idzie,

piasek gubi.

Może chodzić sobie lubi?

We wsi ludzie

już gadają:

„Czy ten Jasio nie jest głupi?”

 Czemu worka

nie załata,

tylko z dziurą w worku lata?

Od wieczora

aż do rana

droga piachem zasypana.

Być nie może,

nie do wiary.

Pyta Grzesia Pan Hilary:

„Czy Pan nosisz okulary?”

Na te słowa

Grzesiu rzecze:

„Okularów ja nie noszę.”

Pan Hilary

się nastroszył:

„To pan zacznij! Bardzo proszę!”

Piachu więcej już nie zniosę!

Dziadek z babcią

i ich wnuczek,

co ciągnęli z ziemi rzepkę.

I psiak Mruczek,

co ją ciągnął,

z babcią, dziadkiem na doczepkę,

wnet rzucili

swe zajęcie,

głośno krzycząc:

-, Co Pan chodzisz tak zawzięcie?!

Znajdź Pan inne już zajęcie!

Babcia

i jej kurka,

Zwariowana Złotopiórka,

co razem leciały

po niebie w aeroplanie,

krzyknęły z góry:

„Grzesiu kochany,

niechże się Grześ zlituje, o rany!

Niechże się Grześ

wreszcie obejrzy.

Niechże wreszcie Grzesiu stanie,

bo się piasek

sypie z worka

przez całą wieś za panem.”

Na to wszystko

Tralalona -

Tralalińskiego żona - rzecze:

„Ja to myślę,

i powiem szczerze,

i chociaż sama w to nie wierzę,

lecz słyszałam

taką wieść,

że on krąży w tę, z powrotem,

 by mógł coś

po drodze zjeść:

jabłko, śliwkę, słodki groszek.

Skubnie Grzesiu

gdzieś przy płocie.

…

Szedł Grześ

przez wieś,

jak bajkowa niesie wieść.

Macie rację,

piasek gubi.

Ale Grześ to bardzo lubi.

No i wcale

nie jest głupi.

No i worka nie załata.

Będzie latał,

tak, jak lata.

Od wieczora aż do rana.

Okularów

też nie kupi.

I chodzenia nie porzuci.

Plotki także

dzielnie zniesie

Wiecie, co się dzieje z Grzesiem?

Nie?

 To wam powiem,

bardzo proszę.

Tajemnicy już nie zniosę.

Ani chwilki,

ani krztyny,

Posłuchajcie, więc nowiny.

Krąży biedak

W tę, z powrotem,

bo przechadza się pod płotem

pewnej panny,

Samochwały Zosi,

co to w Łodzi sobie mieszka.

Na wakacje

tu przyjeżdża.

Babcię, dziadka swych odwiedza.

Ot, o Grzesiu

cała wiedza,

Bo Grześ w Zosi zakochany.

Krąży wokół

domu panny.

Lubej swojej wypatruje.

O laboga!

Na me rany!

Grzesiu w Zosi zakochany?

Ale heca!

To ci wieści!

To się w głowie mam nie mieści.

Taka to historia, ot.

Wstyd to wielki.

Powiem wam,

teraz już tę wiedzę mam.

Nie należy

(za nic w świecie)

sądzić innych tak pochopnie.

Potem czuć się

tak okropnie.

Nim za głupca kogoś bierzesz,

pierwej pomyśl.

Powiem szczerze,

bo (jak pewnie wszyscy wiecie)

dla miłości

człek jest gotów

różne dziwy zrobić przecież.

Już nie dziwi Ciebie teraz,

że co gubi, to znów zbiera?

Panie Tuwimie. Panie Julianie.

Czy wypełniałam swoje zadanie?

Ach, wypełniła Pani zadanie.

Niechże się, więc tak też stanie,

że Wena z Panią na zawsze zostanie.

Pani tam na ziemi jest w potrzebie.

Mnie tu nie trzeba Weny jest w niebie.

Niech Pani teraz sławę przynosi.

Bo Pani talent o to się prosi.

Dziękuję Panu niesłychanie.

Z Weną już nigdy się nie rozstanę.

  

 -Ewa V Maćkowiak-